AdsCode

کیوکوشین 

کیوکوشین کای یکی از سبک‌های کاراته و یکی از محبوب ترین رشته‌های رزمی در سراسر دنیاست^. این رشته توسط ماسوتاتسو اویاما (1994-1923) رزمی کار اسطوره ای‌ کره‌ای الاصل بنیان نهاده شد. این رشته از عناصر مختلفی نشأت گرفته که شامل تجربیات اویاما و تکنیک‌های دیگر سبک‌های کاراته بوجود آمده است. کیوکوشین کای از سه لغت کیوکو ((بالاترین ،نهایت)) شین ((حقیقت، روح)) و کای ((گروه و انجمن)) ترکیب شده‌است. این رشته در ابتدا اویاماریو و اویاما کاراته جوجیتسو نیز نامیده می‌شد. تاکید این سبک روی مبارزه واقعی از راه نزدیک است. در کیوکوشین کای برای کاستن مقاومت حریف از تکنیک‌هایی بطور متوالی استفاده می‌شود. این سبک تأکید زیادی بر روی تمرینات تنفسی و استقامتی دارد. از این رو هنرجوی کیوکوشین بعد از سالها تمرینات مکرر دارای اندامی ورزیده می گردد. در سبک کیوکوشین تکیه اصلی بر حفظ سلامتی توام جسمی و روحی است، و در مبارزات کیوکوشین و اساسا در فلسفه آن پیروزی به هر قیمتی بر حریف مقابل معنایی ندارد. در مبارزات کیوکوشین (همانند ورزش های رزمی دیگر) دو حریف رودررو به چشمان یکدیگر خیره گشته و شجاعت و شهامت و دلیری را به هم منتقل می کنند. اگر یکی از حریف ها به زمین بخورد حریف دیگر به وی احترام گذاشته عقب می نشیند. در فلسفه متعالی کیوکوشین هدف غائی تناوری جسم برای رسیدن به مکارم عالیه اخلاقی است و به هیچ روی خشونت در سبک کیوکوشین جایگاهی ندارد چرا که اساسا خشونت و کیوکوشین در تقابلند نه در تعامل. کیو کوشین نه تنها خشن نیست بلکه سعی در پرورش روحیه لطافت، افتادگی، و بزرگ منشی را در هنرجو دارد. دوجوی مرکزی این سبک (همانند دیگر رشته های ورزشی ژاپن) هونبو نام دارد و در سال 1961 توسط اویاما در توکیو بنیان نهاده شد. بعد از فوت اویاما افراد زیادی مدعی رهبری سازمان فدراسیون شدند که از آن میان کانچو یوشیکازو ماتسوشیما به واسطه منش و کردار والایش از سوی غالب نمایندگان به‌عنوان رهبر جدید سازمان پذیرفته گردید. بنیانگذار این سبک در ایران کانچو یوسف  شیرزاد می باشد. در حال حاضر شیهان محسن آشوری رئیس کیوکوشین خاورمیانه و عضو هیئت رئیسه سازمان جهانی میباشد. شیهان داریوش باقری، شیهان افشین طباطبائی، و شیهان علی اکبر قاسمی نمایندگان رسمی سازمان در ایران هستند.

قدیمی ترین ورزش دنیا:       

 بازی چوگان که یک بازی گروهی با یک چوب و یک توپ است ،     

 قدیمی ترین بازی سازمان یافته در جهان است. در این بازی هدف این

 این است که توپ را به طرف دروازه ببرند. به همین دلیل بازی کنان  

 چوگان باید سوار کارانی ماهر باشند.   

 طبق اسناد تاریخی این ورزش از525 سال قبل از میلاد دارای قدمت  

 می باشد. براساس تحقیقات و مطالعات انجام شده ، مهد و زادگاه این

 ورزش ایران باستان می باشد. این ورزش ازایران به کشورهای عرب     

 و سپس به تبت گسترش یافت.     

 بازی چوگان را به زبان تبتی پولو می گویند که به معنی توپ می باشد.  

 مغول ها با استفاده از جمجمه دشمنانشان به عنوان توپ، چوگان بازی   

 می کردند. گاهی اوقات از حیوانات دیگری مثل شتر یا فیل برای این   

 بازی استفاده می کنند. طول زمین چوگان 274 متر ، عرض آن 146   

 متر و طول دروازه آن 7 متر می باشد. چوب چوگان 129 سانتی متر   

 طول دارد که انتهای آن به صورت استوانه ای است و معمولاً برای

 ساخت آن از بامبو یا چوب های سبک و مقاومی مثل چوب درخت      

 خرمالو استفاده می شود. قطر توپ چوگان حدوداً 25/8 سانتی متراست

و 141 تا 127 گرم وزن دارد.